David Moss: Wielkie granie w Chicago

Marek Szczutowski: Kiedy mam trochę wolnego miejsca, tą małą przestrzeń, kilka centymetrów to wtedy rzucam bez chwili zawahania. Wie Pan kto jest autorem tych słów?

David Moss: Myślę, że ja tak kiedyś powiedziałem.

Zgadza się.

(Śmiech). Powiedziałem, to jak byłem na uniwer…nie! Powiedziałem tak jeszcze w szkole średniej! Tak na pewno. I tak było przez całą moją karierę. Tego się trzymam.

Być może. Ale w Polsce potwierdził Pan te słowa dopiero w spotkaniu z Kagerem.

Nie uważam, żebym zagrał jakoś źle w poprzednich spotkaniach. Miałem po prostu zupełnie inną rolę w zespole i starałem się wywiązywać z powierzonych mi zadań. Nie chcę niczego robić na siłę.

Mówi coś Panu nazwisko Rick Apodaca?

O tak, znam to nazwisko, wiem kto to jest.

Rick zapracował w Świeciu na miano niemal legendy grając tu tylko jeden sezon. Po takim meczu jak dziś, zważywszy na podobną pozycję i zadania na parkiecie, kibice będą zapewne oczekiwali, że będzie Pan w stanie zastąpić ich ulubieńca Jest Pan gotowy na to by stać się liderem Polpaku?

Jeśli ma się tak stać to się stanie. Trener ściągnął mnie tutaj bym grał po prostu w koszykówkę. Będę robił to co będzie w danej chwili potrzebne mojej drużynie. Mogę próbować zdobywać punkty, zbierać piłki po niecelnych rzutach, angażować się w obronie lub podawać piłkę kolegom. Nie jestem tutaj by zastępować kogokolwiek. Tamten sezon należał do Apodaki, ale teraz ja jestem tutaj, mamy Kevina, Steve’a, Nanę, Marcina i Pawła, a więc wielu graczy którzy mogą zadecydować o wygranej w meczu. W zeszłym roku Poplak polegał na Ricku i to od niego zależał w głównej mierze wynik zespołu. Teraz jest inaczej, ponieważ akcenty rozłożone są bardziej równomiernie.

Przeciwko drużynie z Gdyni zagraliście jednak zupełnie inaczej niż we wszystkich dotychczasowych meczach sezonu. Dlaczego?

Wiedziałem, że musimy wygrać. Przegraliśmy ostatnie trzy spotkania nie mieliśmy więc wyjścia.

To był pierwszy mecz, w którym pierwszoplanowej roli na rozegraniu nie odgrywał Robert Skibniewski. Trener pozwolił grać piłką Panu i Kevinowi Hamiltonowi.

Kevin jest dobrym rozgrywającym, czego byliśmy świadkami. Na wszystko potrzeba czasu. Gracze muszą się poznać, dotrzeć, zrozumieć za co są odpowiedzialni, jak ma wyglądać ich praca na parkiecie. W meczu z Kagerem wreszcie to zadziałało. Może potrzebowaliśmy takiego przełomu. Trener postawił na Kevina jako na rozgrywającego i opłaciło się to nam jako drużynie.

Czy to jednak nie jest trochę dziwne? Robert, mimo młodego wieku, jest wśród Was najbardziej doświadczonym graczem jeśli chodzi o europejską koszykówkę. Miał być gwiazdą zespołu, tymczasem nie zawsze radzi sobie z prowadzeniem gry. Może on i pozostała reszta drużyny po prostu nie pasujecie do siebie? Może jego talent do prowadzenia gry w europejskich standardach kłóci się ze stylem, który wy preferujecie?

Ciężko mi powiedzieć. Nie jestem stąd, nie znam wszystkich realiów. Być może z racji umiejętności i doświadczenia ciąży na nim zbyt duża presja. W ostatnim spotkaniu, kiedy trener mnie i Kevina uwolnił od pewnych założeń i pozwolił nam prowadzić grę staliśmy się drużyną, która jest w stanie wygrywać. Nie chciałbym być źle odebrany, że mówię coś przeciwko Skibie. To bardzo dobry gracz. Tak się po prostu stało.

W przeszłości mówiono na Pana podobno MossMan, czy to prawda?

Tak (śmiech). To był mój przydomek w szkole średniej i na studiach.

Czy wziął się od tej postaci z kreskówki?

Nie (śmiech). Po prostu od mojego nazwiska. I mam też taki tatuaż na ręku. Ktoś wymyślił w szkole średniej żeby tak na mnie mówić no i już tak zostało.

Myślałem, że może wzięło się to stąd, że poniekąd na parkiecie zachowuje się Pan troszeczkę jak ten potwór z mchu. Chowa się Pan pośród innych graczy, upodobnia to otoczenia by nagle to wykorzystać i uderzyć w przeciwnika. Przy czym jednocześnie mówiło i pisało się o Panu w Stanach, że jest Pan skuteczny, bo mimo wszystko nie jest Pan typem boiskowego egoisty.

Nie mam nic przeciwko takiej interpretacji. Coś w tym jest. Zawsze wierzyłem w siebie, w swój rzut, umiejętność zdobywania punktów, stąd też nigdy nie bałem się brać odpowiedzialności za wynik. Jednak pamiętam, że nie jestem sam na parkiecie i do zwycięstwa potrzebna jest cała drużyna dlatego równie istotne jak zdobywanie punktów jest zauważenie drugiego gracza, który często jest na lepszej pozycji.

W szkole średniej grał z Panem w jednej drużynie z Eddym Curry wybranym z 4 numerem draftu przez Chicago Bulls.

Tak, to prawda.

Czy to najbardziej znany zawodnik z jakim, albo przeciwko któremu Pan grał do tej pory?

Jeśli chodzi o zorganizowane rozgrywki to tak. Ale gram z wieloma znanymi zawodnikami każdego lata. Kiedy wracam do domu do Chicago zawsze spotykam się ze znanymi koszykarzami i gramy razem.

Kto zatem z tych najpopularniejszych graczy był Pana przeciwnikiem? Komu z najlepszych miał Pan okazję podać piłkę?

Michael Jordan, Antoine Walker, Quentin Richardson…

Przepraszam bo nie wiem czy dobrze usłyszałem. Z „tym” Jordanem Pan grał?

Tak, w Chicago to normalna i regularna sprawa. Latem, kiedy wszyscy mamy trochę wolnego, umawiamy się i idziemy do jego sali. Dużo z takich nieformalnych meczów wyniosłem. Naprawdę sporo się tam nauczyłem.

W takim razie pozwolę sobie Pana pociągnąć za język w temacie Michaela Jordana bo to rzadka dla nas okoliczność i ciekawa historia. To dla nas również żywa legenda.

To jest ciągle wspaniały gracz. Ale bardzo dużo mówi. Ciągle mówi. I to niekoniecznie są rzeczy nadające się do publikacji (śmiech).

Dawno temu miało to miejsce?

Nie, dwa lata temu.

Grał Pan może z nim 1 na 1?

Nie, 5 na 5. To była wielka przyjemność. Ten facet jest ciągle w formie, dużo gada ale zawsze trafia. Sporo ostrych słów z siebie wyrzuca, ale daje z siebie wszystko nawet w takich meczach. To naprawdę było dla mnie wielkie przeżycie. Grałem też przeciwko innym znanym graczom. Larry Hughes, Juwan Howard…hmmm…kto jeszcze był na sali? Wielu graczy z drużyny Chicago. Mam więc za sobą takie doświadczenia i nie boję się podjąć rywalizacji.

Polpak nie jest zdecydowanie drużyną NBA, a Świecie czy Grudziądz to nie Chicago. Jak się zatem odnajduje Pan w tej rzeczywistości?

(Śmiech) Jak mam być szczery to po prostu spędzam czas z moimi kumplami z drużyny. Tu nie ma wielu możliwości, które mógłbym wykorzystać. Trenujemy dwa razy dziennie. Większość wolnego czasu spędzam więc jedząc i śpiąc....

Już wkrótce druga część wywiadu z Davidem Mossem