Czy kapitan drużyny Filip Dylewicz może być z siebie dumny po szósty meczu finału?
Filip Dylewicz: Może zabrzmi nieskromnie, ale jestem. Pomogłem zespołowi w znaczący sposób odnieść bardzo ważne zwycięstwo. Jesteśmy dalej w grze, walczymy o tytuł mistrza Polski, jedziemy do Gdyni by zdobyć upragniony tytuł. Obecnie jesteśmy na fali, to drużyna Asseco ma „nóż na gardle” i nie będą tak pewni siebie, jak byli po pierwszych dwóch spotkaniach. Z 3:1 zrobiło się 3:3 i będzie im niezwykle ciężko wytrzymać psychicznie środkowe spotkanie.
Wszystko wskazuje na to, że drużyna Trefla ma za sobą kompleks drużyny Prokomu i Filip Dylewicz również ma go za sobą.
- Filip Dylewicz nigdy nie miał kompleksu Asseco Prokomu, po prostu czasami ciężko się grało. Psychicznie czuję się bardzo dobrze, fizycznie również. Zastanawiałem się skąd brała się ta moja nieskuteczna gra w ataku - gdy nawet miałem czyste pozycje, to nie potrafiłem tego wykończyć. Dziś czułem się pewnie, trafiałem i w środę będę to kontynuował.
Amerykanie często mówią o takich meczach jak Pana, że zawodnik jest "on fire". Czy Pan tak jak i oni chciał w każdej akcji piłkę?
- W pewnym momencie tak i nawet czasami Łukasz Koszarek miał do mnie pretensje, że zamiast rolować uciekam na obwód. Po głębszej analizie mogłem kilka akcji zagrać inaczej, ale czułem się dużo lepiej na dystansie i wierzyłem, że jestem skuteczny, dlatego moje decyzje były nieco inne niż pomysł naszego rozgrywającego. Z góry go przepraszam, ale myślę, że nie będzie miał pretensji do mnie.
Rzadko zdarza się by zespół zdołał wyjść z 3:1 na 3:3. Jak udało wam się tego dokonać?
- Pokazaliśmy, że jesteśmy zespołem na miarę tytułu mistrza Polski. Pokazaliśmy to, że tworzymy kolektyw i wszyscy wspieramy się nawzajem. Nie ma tutaj wielkich indywidualności, tylko tworzymy zespół, który doskonale funkcjonuje. Mimo olbrzymiej presji i w zasadzie przegranej walki o tytuł wróciliśmy do gry, zostało jedno decydujące spotkanie i zrobimy wszystko by wygrać.
Czego można się spodziewać po tym siódmy spotkaniu?
- Na pewno walki. I my i drużyna Asseco zdaje sobie sprawę z tego, że będzie to mecz o być albo nie być i dyspozycja dnia będzie miała kolosalne znaczenie. Życzyłbym sobie by wszyscy moi koledzy z zespołu zagrali tak jak ja dzisiaj i wtedy zwyciężymy.
Po meczu w Ergo Arenie w sezonie zasadniczym mówił Pan, że zatrzymanie Donatasa Motiejunasa jest niemal niewykonalne, jednak teraz udaje się go zatrzymać. Jaki jest na niego sposób?
- Myślę, że on sam siebie zatrzymuje w tej serii. Operuje tylko pod koszem i nie zawsze jest to skuteczne, za bardzo forsuje swoje rzuty i za bardzo wierzy w swoje umiejętności indywidualne. Znaleźliśmy sposób poprzez podwajanie tego gracza i widać, że nie jest na tyle doświadczony, by wyciągnąć z tego wnioski oraz uruchomić innych graczy i czasami bierze zbyt dużą odpowiedzialność na siebie. Dla nas jest to dobre i mamy nadzieję, że będzie tak grał również w środę.
W pewnym momencie meczu przegrywaliście 13 punktami. Jakie wtedy były nastroje na ławce Trefla?
- Nie wiem, nie byłem wtedy na ławce, byłem na boisku, ale było ciężko. Kiedy przegrywa się 13 punktami w decydującym meczu w walce o mistrzostwo Polski, gdzieś wkrada się zaniepokojenie i zwątpienie, ale przełamaliśmy tę passę i udało się wrócić do gry i wygrać bardzo ważne spotkanie.
Po kilkudziesięciu meczach w sezonie ten ostatni gra się „na adrenalinie” czy na przygotowaniu fizycznym?
- Oba te aspekty są bardzo istotne, jednak oczywiście ciała nie da się oszukać i czasami mimo tego, że bardzo się chce ciało mówi stop. Mam nadzieję, że tak nie będzie w środę, że ta bariera psychiczna zostanie przełamana i ciało powie, że chce złoty medal mistrzostw Polski.